365 razy

Zakatarzona, z kocim towarzyszem na kolanach i obstawą w postaci nalewek - czosnkowej oraz bursztynowej (dziękuję, mamo!) - popijając herbatę z kwiatu lipy z cytryną i miodem, pragnę powitać Was w pierwszym wpisie w roku 2018.

Tym razem zmiana cyferki ani szczególnie mnie nie przeraża, ani nie wywołuje ekscytacji. Nie znajdziecie tutaj listy postanowień - nie tylko z tego powodu, że chorobowa sceneria nie sprzyja wizualizowaniu siebie jako szczupłej kobiety sukcesu, którą do spektakularnej metamorfozy zmotywowała data, mająca wyzerować licznik porażek. Główna przyczyna jest prosta – za dobrze znam swoje niezdecydowanie, emocjonalną chwiejność i zdolność do natychmiastowego poddawania się w obliczu nawet najmniejszego niepowodzenia, gdy początkowo ustanowiony cel przekracza moje możliwości i jest długoterminowy. Oczywiście nie będę przeszkadzała zmianom się wydarzyć jeśli tylko zechcą, zechcę ich ja i okoliczności będą sprzyjające, a moja praca wystarczająca, by stały się zauważalne. Co więcej, będę starała się im pomagać, stawiając malutkie kroki każdego dnia, z pełną akceptacją faktu, że być może często będzie to dreptanie w miejscu. Bo tak naprawdę już od jakiegoś czasu zaczynam od zera – to proces trwający nie od dziś i nie od 1 stycznia. To rozpoczęło się, gdy uświadomiłam sobie, że właściwie nie mam pojęcia co lubię, co mnie cieszy, fascynuje, czym chcę się zajmować w przyszłości i… Postanowiłam szukać. Na przykład w ciągu minionych dwóch tygodni udało mi się znaleźć kilka cennych i, jak to zaśpiewał na swoim najnowszym albumie boski Kortez, prawdziwie dobrych momentów. W związku z tym:

Życzę sobie i Wam, by ten rok był dla Was tak słodki i pyszny jak dla mnie są: grzane wino, pączki na Szewskiej czy piwo z syropem imbirowym. (A propos grzańca – nie wszyscy wyrażają akceptację wobec zakupu 4 litrów wina około południa 24 grudnia.)
Żeby więcej było takich chwil, jakimi dla mnie był Sylwester i kilka towarzyszących mu dni w gronie znajomych w moim ukochanym, górskim klimacie. I żebyśmy częściej potrafili szczerze cieszyć się z drobiazgów, bo one paradoksalnie mają największą moc i potrafią być źródłem największego szczęścia. Dla przykładu, w Nowy Rok tą Grzeszczakową „małą rzeczą” była dla mnie gra w „Tajniaków” przez przeszło 5 godzin. Można? Można!



I żebyście po prostu byli. Dla innych. I dla siebie. W pobliżu, w gotowości. A czasem tak po prostu. Dobrzy. Tego nauczyły mnie, ubiegłoroczne już, Święta Bożego Narodzenia. Najważniejsza jest obecność. Wiem to, bo właśnie jej mi tym razem zabrakło. Pomimo wyśpiewujących kolędy w TVN-ie Szpaków, pomimo kotów zrzucających choinkę i kotów pod choinką, pomimo moczki, pierogów, migających w różnych konfiguracjach światełek, a nawet Krakowa przystrojonego w Małgorzaty Kożuchowskie i inne Alicje Bachledy-Curuś.

Najprawdopodobniej w 2018 (lista przygotowana na bazie wyzwań z Facebooka):

• nie zrobię szpagatu - choć za czasów bycia członkinią grupy tanecznej byłam temu bliska
• nie przeczytam tyle, ile mam wzrostu i, o zgrozo, ile ważę; nie przeczytam 52 książek - bo, choć czytać bardzo lubię, zwykle na przyswojenie lektury potrzebuję więcej czasu niż statystyczny czytelnik bądź takie odnoszę wrażenie
• nie przestanę przeklinać - bo językiem bawić się lubię, więc czasem potrzebuję również i takiej jego, jakże wdzięcznej i emocjonalnie nacechowanej, formy
• nie zdam prawa jazdy - bo, na szczęście, przetrwałam już raz (a nawet cztery razy) tę męczarnię
• będę jadła gluten, laktozę, nie zrobię 10000 pompek (a już na pewno ich nie zliczę), nie zrobię tatuażu, nie wezmę ślubu, oddam krew...

W 2018 roku chcę i będę próbować.
Z dystansem. Ze świadomością swoich zalet i upośledzeń.
Każdego dnia zaczynać od początku.
Jeśli będzie to konieczne, nawet 365 razy.
Spróbujecie razem ze mną?