Na karuzeli życia zostałam matką chrzęstną

Na wstępie chciałabym Wam serdecznie podziękować za aktywność w komentarzach pod ostatnimi postami. Chętnie odwiedzam Wasze blogi, uczciwie je czytam i dzięki temu pozbyłam się obaw, które niegdyś wyrażałam tutaj pisząc o blogosferze. Może zmieniła ona nieco formę, ale wciąż ma się całkiem nieźle i, co najbardziej pokrzepiające, stwarza kreatywną przestrzeń do interakcji.

Mogłabym się oczywiście upierać, że blog to przede wszystkim miejsce rozwoju dla jego autora, ale nic nie zmieni faktu, że świadomość posiadania czytelnika jest motywująca. A myśl, że moje słowa będą stanowić część Waszego dnia, zapiszą się w Waszej pamięci lub wywrą na Was wpływ, wprawia mnie w poczucie gotowości do kontynuowania pisania, z poczuciem odpowiedzialności. Dla mnie blog to fala przenosząca się do kolejnych ośrodków i wywołująca efekt w każdym z nich. Tutaj – ja jestem jej źródłem, Wy ją wzmacniacie i przekazujecie dalej. Dziękuję, że jesteście!

Dziś chciałabym Wam opowiedzieć o kilku wydarzeniach. Niech będzie to taka aktualizacja statusu w portalu Życie. Po prostu.

1. Katowice. 5 grudnia. Jeden z najwspanialszych koncertów w moim życiu (musicie uwierzyć mi na słowo, w życiu trochę tego typu wydarzeń udało mi się zaliczyć!). Aga Zaryan, jej fantastyczne frazowanie i wspaniali muzycy. No i… Jacob Collier. Człowiek, który „każdym porem oddycha muzyką”. 

Nie sposób znaleźć odpowiednie słowa, by opisać jego umiejętności, twórczość, sceniczną osobowość. Nawet nie będę próbowała podjąć się tego zadania. Po prostu sprawdźcie, zobaczcie, posłuchajcie. P. udokumentował cząstkę tego widowiska.

To był piękny wieczór. Spełnienie naszych marzeń.

2. W końcu, po miesiącach zwlekania i namawiania mojego życiowego towarzysza, udaliśmy się do kina. Wybór padł na nowego Allena, czyli film „Wonder Wheel”, co w niewdzięcznym polskim tłumaczeniu brzmi „Na Karuzeli Życia”. Ewentualnie, jak to mój P. rzekł przy odbieraniu rezerwacji biletów, „coś tam z karuzelą”. Moja recenzja? Jest to pokaz umiejętności aktorskich Kate Winslet, z pięknie ogranym światłem i kolorystyką, który utwierdza w przekonaniu, że Justin Timberlake znacznie lepiej radzi sobie jako muzyk niż aktor, przynajmniej w tym obrazie filmowym. Warto zobaczyć. Dla Kate Winslet. Najlepiej w kinie. Odtworzenie filmu w warunkach domowych grozi przerwaniem seansu.

3. Zostałam matką chrzestną. Choć kiedy usiłowałam się tym przechwalać w wysyłanych wiadomościach, autokorekta uparcie twierdziła, że jednak „chrzęstną”. Nie da się ukryć studiowania medycznego kierunku… Lecz chociaż teraz swobodnie żartuję, tę przydzieloną mi rolę potraktowałam całkowicie poważnie a czas przygotowania do niej poświęciłam autorefleksji i była to pouczająca przygoda.

Dlaczego o tym piszę? Nie dlatego, że chcę Was prosić o datki, bo podobno nie powinnam się cieszyć przez wzgląd na to, że wypadałoby już zacząć zbierać środki na roczek i komunię. Nie dlatego, że nigdy wcześniej nie pomyślałabym, iż będę mogła kiedykolwiek tę funkcję pełnić, z uwagi na bycie częścią rodziny mało licznej i dość wybrakowanej. Piszę dlatego, iż uważam, że poszukiwanie jest okej. I chciałabym, żeby jak najwięcej osób myślało w ten sposób.

 Z kościołem czy religią nieustannie schodzimy się i rozchodzimy, taki z tego melodramat. Tak, to fakt - łatwiej wypowiadać się na dany temat, będąc zakorzenionym w idei, mając określone poglądy. Pewnie dlatego jest tak, że jeśli już czytamy czy słuchamy czyjejś wypowiedzi, należy ona albo do zagorzałego wierzącego, albo równie zagorzałego ateisty. Bycie gdzieś pomiędzy się nie sprzedaje. A ja jestem właśnie w „pomiędzy” i jestem przekonana, że wielu z Was również. Zresztą, odbywa się to nie tylko w ramach wiary. W najbardziej ogólnym rozumieniu podobnie jest z podejmowaniem jakichkolwiek wyborów.

Na kanwie doświadczeń, u każdego innych - niepowtarzalnych, nie zawsze da się wznieść stabilną konstrukcję złożoną z niezmiennych wartości. I w tej trudności poukładania sobie myśli w, może nieco chwiejną, ale unikatową całość, tkwi całe nasze bogactwo. 

Kończąc tę myśl, która niespodziewanie przybrała wręcz teologiczny ton - zdaję sobie sprawę, że zamykanie siebie w określonych ramach jest łatwiejsze do przyjęcia, przetworzenia, zapamiętania i wygląda ładniej w opisie autora książki czy bloga. Ale blog, który właśnie czystasz, istnieje po części po to, by pokazać ułomności, będące przecież codziennością każdego z nas. Prezentuję je na sobie, czyli modelu, z którym zmuszona jestem przetrwać całe życie, który wciąż poznaję, na którym mogę, a wręcz powinnam eksperymentować i w trakcie tego procesu popełniać błędy.

Czy chcielibyście czytać więcej takich postów tutaj? Proste inspiracje płynące z codzienności. Codzienność punktem wyjścia do refleksji. Co Wy na to?