Treningowe podsumowanie stycznia 2018

Nie zapowiadałam tej serii postów – a mam nadzieję, że uda mi się uczynić z tego comiesięczny rytuał. To nie tak, że nie wierzyłam, iż będę w stanie sprostać narzuconemu przez samą siebie wyzwaniu. Wystartowałam. I stwierdziłam, że jeśli się uda, zrelacjonuję Wam to na blogu.

Ze świadomością swoich upodobań i wad, z bagażem (bądź doświadczeniem, jak zwał tak zwał) w postaci setek niepowodzeń – bo pewnie tylu bym się doliczyła, gdyby je wszystkie pozbierać - rozpoczęłam realizację mojego mini postanowienia opisanego w poprzednim poście. Po prostu. Spróbowałam pewnego dnia i postanowiłam próbować każdego następnego.

Po moich ukochanych miesiącach, listopadzie i grudniu, w których zwykle budzę się twórczo, przychodzi styczeń. Ten miesiąc działa na mnie jak kubeł zimnej wody. Wybudza z pełnego magii, zimowego snu, bezczelnie pozbawia prawa do pochłaniania kilogramów świątecznych przysmaków, każe otrząsnąć się z sylwestrowej beztroski i wydaje klarowne polecenie „pracuj!”, które zwykle w ciągu kilku pierwszych styczniowych poranków przypomina mi pobudkę o 6:00 w świecie powakacyjnego studenta, czyli w pierwszym dniu roku akademickiego, w którym to zajęcia z przedmiotu „Wybrane zagadnienia z chirurgii” rozpoczynały się o 7:30. To mniej więcej ten sam rodzaj egzystencjalnej rozpaczy z dodatkiem skrajnej nieumiejętności odnalezienia się w noworocznej rzeczywistości.

I nagle pojawia się ona…

Napada na mnie w drogerii, na przystanku autobusowym, na zakupach w hipermarkecie i zarządza, by „zrobić to nał”. I nawet na tych zakupach zmusza do zrobienia przysiadu w celu sięgnięcia po sygnowanego jej nazwiskiem batona.

Nie musisz jej nawet lubić, by się w niej zakochać. Paradoks? Jak sama mówi – „miłość do mnie rodzi się
w bólu”. W końcu w imieniu Chodakowskiej walczy cała armia hormonów i wojowniczek pod ich wpływem. A ja w 2018 roku, po raz kolejny, zaciągnęłam się w ich szeregi. I chciałabym tym razem zostać na dłużej, wypracować nawyk, dla odmiany. Bo zwykle dołączałam do nich z doskoku i na chwilę, odchodziłam, po czym tęskniłam i wracałam jak bumerang, gdyż, ostrzegam , pozytywne skutki nawet kilku treningów są wyraźnie odczuwalne i uzależniające!

Co najbardziej w działaniach Ewy Chodakowskiej mi się podoba?

• Hasło „zdrowie”. I polecam je stosować zarówno w diecie, jak i w przypadku podejścia – do ćwiczeń i życia.

• To, że dzięki niej ze sportu została zerwana etykieta „dla wybrańców” i stał się on „dla każdego”. Gdyby nie Ewa i grupa jej zwolenniczek, pięknie różnorodnych kobiet, pewnie nigdy nie uświadomiłabym sobie na jaki wysiłek mnie stać, gdyż, oprócz lekcji wf-u, aktywność fizyczna i ja żyłyśmy sobie w dwóch zupełnie odrębnych, niezazębiających się ze sobą światach.

Tym razem zaczęłam, bo pragnęłam „naprawić głowę” – a wiedziałam, że trening to jedno
z najskuteczniejszych dla mnie narzędzi do osiągnięcia tego celu. To, co somatyczne, z psychiką nierozerwalnie jest związane, toteż już po miesiącu widzę rezultaty codziennych zmagań. Kiedy w ciągu dnia jestem w stanie znaleźć czas na przebrnięcie przez program treningowy, potrafię efektywniej planować i organizować zadania, również te zupełnie niezwiązane z wysiłkiem na macie. W tym miesiącu ćwiczenia pomogły mi zredukować stres związany z nauką i wypracować odpowiednie, racjonalne podejście do niej.

A ciało? Mam świadomość, że to mi darowane nie jest najbardziej fortunnym egzemplarzem. We wszechobecnym ciała kulcie, wymagam od niego tylko tego, by mnie zanadto nie ograniczało – a ono zaczęło mnie zawodzić w tej kwestii. Pomimo ogromnego dystansu do dynamicznych i bezustannych zmian moich „kobiecych kształtów”, zauważyłam, iż mimowolnie rezygnuję z pewnych trywialnych, lecz przyjemnych aktywności, takich jak wyjście na basen, spotkanie ze znajomymi czy pozowanie do zdjęć. Skoro więc musimy współistnieć, ja i moje ciało, przy tej zaistniałej okazji również będziemy się zmieniać i ewoluować, a przynajmniej… Próbować! Próbować okazać sobie odrobinę czułości.

Mój treningowy styczeń wyglądał następująco (zaczęłam od 05.01):

05.01 - Skalpel II (z krzesłem)

06.01 - Skalpel II (z krzesłem)

07.01 - Skalpel II (z krzesłem)

08.01 - Skalpel II (z krzesłem) + 15 minut Skalpela Wyzwanie

09.01 - Skalpel II (z krzesłem)

10.01 - Turbo Wyzwanie

11.01 - Skalpel II (z krzesłem)

12.01 - PRZERWA

13.01 - Trening dla Detocell Academy

14.01 - Skalpel II (z krzesłem)

15.01 - 10 minut Secretu + "Hit" z Sukcesu

16.01 - Turbo Spalanie

17.01 - Skalpel II (z krzesłem)

18.01 - Total Fitness III (taki z dwoma panami towarzyszącymi Ewie)

19.01 - PRZERWA

20.01 - Turbo Spalanie

21.01 - Skalpel

22.01 - Skalpel II (z krzesłem)

23.01 - PRZERWA

24.01 - Turbo Spalanie

25.01 - Trening dla Detocell Academy

26.01 - Total Fitness III

27.01 - Turbo Wyzwanie

28.01 - PRZERWA

29.01 - 25 minut Turbo Spalania + sekwencja ze Skalpela na brzuch

30.01 - Skalpel II (z krzesłem)
31.01 - Turbo Wyzwanie

Łącznie 23 dni z ćwiczeniami. Pośród nich - zwątpienia, niecenzuralne epitety w stronę monitora, momenty słabości, błędy i sukcesy.
Błędy? Wejście na wagę - niemiarodajny wskaźnik, a jakże zniechęcający. Podczas dalszych etapów mojej małej "fitnessowej" przygody będę unikać go jak ognia.
Sukcesy? Po miesiącu walki z łatwością potrafię wykonać ćwiczenie z najczęściej wybieranego przez mnie programu, Skalpela II - przysiadanie na krzesło na jednej nodze, co na początku było dla mnie zupełnie nieosiągalne. Swoją drogą, polecam ten zestaw dla osób początkujących, jak i tych, którzy pragną wrócić do treningów - trwa niespełna pół godziny i zachęca do kontynuowania sportowej aktywności, między innymi poprzez możliwość monitorowania progresu, tak jak miało to miejsce w moim przypadku.

Zbliżając się do końca dzisiejszego wywodu, chciałabym serdecznie polecić Wam miejsca w sieci tworzone przez wspaniałe kobiety, których retoryka odnośnie tematyki zdrowego stylu życia odpowiada mi i ma realny wpływ na moje działania:

• Martyna Banasiak: jej blog i kanał na YouTube
• Blog Martyny: Nowe ciało – Nowe życie
• Blog Agaty: Przepis na sukces

Na bazie własnych, póki co dość skromnych doświadczeń, potrafię wysnuć jedną radę - znajdźcie taką aktywność, z którą będziecie w stanie się zaprzyjaźnić. Dajcie jej szansę i przetestujcie czy pomimo tego, że początkowo może wydawać się katorgą, z czasem nie przeistoczy się w ulubioną formę dbania o siebie (i przy okazji o innych - bo tak to magicznie działa). Jeśli tak się nie stanie, szukajcie dalej, ilość prób jest właściwie nieograniczona, a możliwości mamy wiele. Dajcie sobie siebie poznać. Może okaże się to być fascynującą przygodą? 

Postaram się relacjonować dla Was własne próby. Sprawdzimy to.

Jakie są Wasze dotychczasowe przeżycia związane z aktywnością fizyczną?

Pozdrawiam i zrobię wszystko, abyście mogli przeczytać za miesiąc podsumowanie lutego.