I'm a little bit of everything

...all rolled into one.

Że jednak mam potrzebę mówienia, nieudolnego ubierania myśli w słowa i podarowania im błogiej wolności - uświadamiam sobie, wpisując którejś nocy w przeglądarkę hasło "psycholog Kraków". Że ta chęć zgłoszenia się po pomoc wkrótce minie, bo ustąpi jej przekonanie, że nie jest konieczna (pewnie nastąpi to już o poranku) - wiem, dlatego podświadomie szukam innego rozwiązania i tym razem pierwsze hasło, które przychodzi mi go głowy, brzmi następująco - "blog".

Że może mam coś jeszcze do przekazania - coś, co samo przychodzi mi już wystarczająco naturalnie - jestem pewna, stojąc i prezentując ćwiczenia z kategorii wokalno-teatralno-dziwne moim uczniom, którzy je przykładnie powtarzają, bo są w stanie mi zaufać i uwierzyć w moje kompetencje. I chociaż nie znalazłam się na tym stanowisku dążąc bez ustanku do wyznaczonego celu, a raczej przypadek wziął mnie za rękę i posadził za klawiaturą pianina, tym razem jest mi tam bardzo wygodnie. Pomimo tego, że jestem wyłącznie zastępstwem, z doświadczeniem składającym się z półrocznej, poprzedzającej obecną, przygody z wcielaniem się w rolę nauczyciela, ze śpiewania na kilkunastu, może kilkudziesięciu, scenach, z uczestnictwa w warsztatach i w tym, co sprzedaje się najlepiej w autoprezentacji, czyli pewnym programie telewizyjnym.

Muszę przyznać, że zawsze kiedy zabieram się do pisania po dłuższej przerwie, dogłębnie wzrusza mnie moment, w którym słowa zaczynają płynąć - naturalnie, organicznie wręcz, powstawać. Gdy gram na klawiaturze komputera, prawie jak palce pianisty na klawiszach fortepianu. Porusza mnie to uczucie, że jest jeszcze we mnie coś, co kiedyś definiowało moją wartość - zdolności, predyspozycje. Najprościej mówiąc - że jeszcze wciąż potrafię pisać i jestem w stanie się tym cieszyć. 

Wzrusza mnie moment, w którym, z moją pomocą, słowa miarowo, rytmicznie, budują całość. Jest początek, forma, jakiś koniec. Chciałabym się od nich czegoś nauczyć i przenieść tę umiejętność kreowania czegoś kompletnego do swojego życia. Bo na razie przeżywam miliony startów i końców, bez żadnego konkretnego rozwinięcia. 

Mogłabym pisać o obejrzanych przeze mnie serialach, filmach, o ulubionych kosmetykach czy przepisach na pyszne śniadania, bo przecież poświęcam tym zagadnieniom większość moich dni, szczególnie wakacyjnych - i może kiedyś to zrobię. Jednakże choćby z tego powodu, że z niewiadomych przyczyn lubię iść pod prąd, utrudniać sobie co nieco, nie zamknę się w kilku kategoriach, hashtagach, jak teraz zwykło się robić - nie dlatego, że nie chcę, a dlatego, że nie potrafię. I nawet jeśli ma to być symbol mojej nieudolności w social mediach, czyli zagubienia w świecie, spróbuję sprawdzić czy naprawdę jest to konieczne i udowodnić, że autentyczność jest w cenie.
Pamiętam świat blogów sprzed kilku, może już nawet dziesięciu lat. Wtedy "blog z refleksjami" był miejscem w sieci, któremu warto było poświęcić odrobinę uwagi. Powtórzę i wyjaśnię, bo to naprawdę zaskakujące w kontekście rzeczywistości Snapchata - warto było poświęcić odrobinę uwagi myślom innego człowieka, jego rozterkom, poszukiwaniom. Każdy z autorów postami fundował sobie wówczas psychoterapię, zyskując przy tym niejednego słuchacza, jak i pacjenta w komentarzach. Obopólna korzyść. A dziś? Wspomniane "refleksje" równie dobrze mogłoby stać się synonimem dla "użalanie się", dlatego zdaję sobie sprawę, że mój eksperyment może się nie udać. Ale jeżeli ktokolwiek z czytelników uwierzy, że może tworzyć, rozwijać się i inspirować, nie będąc określonym w swoich zainteresowaniach czy upodobaniach, nie mając historii rodzinnej nadającej się do przedstawienia w telewizji, nie wyglądając wystarczająco "Instagramowo" - moja mała misja będzie spełniona. Nawet wtedy kiedy jedyną osobą, która w to uwierzy, będę ja. 

Terapia zakończona.

Będę tutaj.

Abyście mogli mnie poznać. Dam Wam się poznać. 

Abym mogła poznać Was. Abyście mogli poznać siebie.

Abym mogła poznać siebie.
Będziecie tutaj?