Są takie sny

Są takie sny, które wyrywają mnie z ciepłych objęć słodkiego nieistnienia. W sercu nocy każą przeszywać rozkoszną ciszę przeraźliwym wrzaskiem. To nie jest mój pierwszy raz. Zachowałam w pamięci to uczucie niemocy. Gdy próbowałam wołać, a nie potrafiłam uwolnić głosu. Gdy próbowałam biec, choć nie wiedziałam dokąd. Nieobce mi są te ucieczki w nieskończoność, a moje ciało zna ból zdławionego krzyku. 

Nadaremnie szukam światła w mroku, sensu w strachu, swojskich smaków i zapachów. Marzę o znajomym głosie, ratowniczej linie, mogącej wyciągnąć mnie z niebytu. Nie wiem w jakiej znalazłam się tu formie, nie wiem kto jest kim i co jest czym. Nie wiem w którym jestem ze światów. Nie wiem czy któraś rzeczywistość przygarnie mnie, czy też niechcianą ukradkiem porzuci i podrzuci kolejnej, równie mi obcej. Miliony wymiarów imitujących mój świat. Miliony nieokreślonych warstw. A w tym wszystkim ja – kukułcze jajo w raju absolutu.

Dryfuję na granicy świadomości i niepamięci. Proszę o litość póki czas, ktokolwiek dzierży wodze. Duszę się. Wierzę, że choć droga wiedzie przez cierpienie, prowadzi do ulgi. Dotkliwie fizyczne odczucia w niematerialnej egzystencji. Dlaczego tak długo to trwa? Wkrótce nadejdzie spokój, nadejdzie już za parę chwil - choć czy aby na pewno jest to chwila, skoro zahacza o bezkres?
Tik-tak! Błagam o zakończenie przedstawienia, lecz kurtyna powiek usilnie nie zasłania sceny. Tik-tak. Nieładnie tak odchodzić bez pożegnania. Tik-tak. Gdyby chociaż jeszcze jeden powietrza haust! Tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak…

Obudź mnie – przecież krzyczę. Obudź mnie – przecież umieram.

- Czy na pewno jesteśmy tutaj sami? – zapytałam.

Jesteś tu. Położyłeś kres kolejnemu z koszmarów. 

I jestem ja, choć jeszcze nie do końca tu. 

Wypadłam z ramion Morfeusza.